Anyone who has consistently sounded cautionary or outright bearish notes during the last nine years of relentlessly rising equity markets has been cast aside. Wall Street is bipolar. You’re either right or wrong, and wrong doesn’t buy mansions and Maseratis. Like that broken clock, the so-called permabears have had a couple of minutes when they were right, far outweighed by those 1438 minutes when they were wrong.
Όποιος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου κατά τα τελευταία 9 χρόνια (2009-2018) της ανηλεούς ανόδου των χρηματιστηριακών αγορών, παραμεριζόταν. Η Γουόλ Στρήτ είναι διπολική. Είτε πέφτεις μέσα ή έξω, κι όταν πέσεις έξω δεν μπορείς πια να αγοράζεις οκέλες και Μαζεράτι. Όπως το σπασμένο ρολόι, όσοι έπεσαν μέσα κέρδισαν 2 λεπτά πουλώντας συνεχώς με την πεποίθηση ότι οι τιμές των μετοχών θα πέσουν, αλλά έχασαν τα υπόλοιπα 1438 λεπτά κατά τα οποία έπεσαν έξω.
Or maybe it’s all a matter of perspective, and it’s the last nine years that amounts to two minutes. In geologic time nine years isn’t even a nanosecond. Perhaps even on time periods scaled to human lifetimes and history, the last nine years will come to be seen as an evanescent flash that came and ignominiously went.
Ή μπορεί πάλι τα πάντα να είναι θέμα του πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον χρόνο, δηλαδή τα τελευταία 9 χρόνια να αντιστοιχούν σε 2 λεπτά. Στην γεωλογική χρονική κλίματα π.χ., 9 χρόνια δεν κάνουν ούτε ένα νανο-δευτερόλεπτο. Ίσως ακόμα και σε χρονικές περιόδους που αντιστοιχούν στη κλίμακα των ανθρωπίνων ζωών και της ανθρώπινης ιστορίας τα τελευταία 9 χρόνια να καταλήξουν να θεωρούνται σαν μια ανεπαίσθητη αναλαμπή που ήρθε και έφυγε ντροπιαστικά.
Markets don’t listen to reasons. They’re exercises in crowd psychology and crowds are emotional and capricious. That doesn’t mean that reason is a useless virtue in market analysis, quite the opposite. It’s reason that allows the few who are consistently successful to separate themselves from the crowd and capitalize on its emotion and caprice.
Οι Αγορές δεν υπόκεινται στη λογική. Αποτελούν πειράματα ψυχολογίας του όχλου και οι όχλοι είναι συναισθηματικοί και ιδιόμορφοι (καπριτσιόζοι). Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως η λογική είναι μια άχρηστη αρετή στην ανάλυση των αγορών, κάθε άλλο. Η λογική είναι που επιτρέπει στους λίγους που είναι συνεχώς επιτυχείς να διαχωρίζουν εαυτούς από τον όχλο και να κερδίζουν πάνω στο συναίσθημα και την ιδιομορφία του.
Reason identifies rising stock markets as one symptom of a sugar high global economy. Since 2009, staring into the abyss of debt implosion, central banks acting in concert have promoted furious debt expansion as the finger-in-the-dike remedy. Governments expanded their fiat (aka out of thin air) debt, and central banks monetized that debt with their own fiat debt. Not only did that create loanable reserves within the banking system—private debt fodder—it drove interest rates so low that yield-deprived investors were herded into the stock market. Borrowers won, savers lost.
Η λογική προσδιορίζει τις ανερχόμενες χρηματιστηριακές αγορές σαν ένα σύμπτωμα μιας παγκόσμιας οικονομίας ψηλής σε ζάχαρο. Από το 2009, κοιτάζοντας κάτω στην άβυσσο της προς τα μέσα κατάρρευσης χρέους (ενδόρρηξης), ομόφωνα οι κεντρικές τράπεζες έχουν συνεισφέρει στην ανεξέλεγκτη αύξηση του χρέους εν είδη θεραπείας ανάλογης με το παιδάκι που βάζει το δάκτυλό του στην τρύπα του φράγματος που είναι έτοιμο να σκάσει. Οι κυβερνήσεις έχουν αυξήσει το αεριτζίδικο χρέος τους και οι κεντρικές τράπεζες το έχουν χρηματοποιήσει σαν δικό τους αεριτζίδικο χρέος. Αυτό δεν έχει μόνο δημιουργήσει αποθέματα προς δανεισμό εντός του τραπεζικού συστήματος (σαν ζωοτροφή του ιδιωτικού χρέους), αλλά έχει επίσης οδηγήσει τα επιτόκια τόσο χαμηλά, που οι στερημένοι απόδοσης επενδυτές μαζεύτηκαν αναγκαστικά στη στάνη των χρηματιστηρίων. Οι δανειολήπτες κέρδισαν, οι αποταμιεύοντες έχασαν.
The reason markets rose is also the reason they will fall. How can central banks exchanging fiat debt for governments’ fiat debt produce economic growth or anything else of lasting value? That metaphysical query pinpoints the artificiality of the expansion since 2009. That you can’t get something for nothing has not been repealed. The stock market has been the great and powerful Oz telling us not to pay attention to the fiat debt charade going on behind the curtain.
Οι αγορές θα πέσουν για τον ίδιο λόγο για τον οποίο ανέβηκαν. Πώς είναι δυνατόν να προέλθει ποτέ οικονομική ανάπτυξη ή οτιδήποτε άλλο πραγματικής διαχρονικής αξίας όταν το μόνο που κάνουν οι κεντρικές τράπεζες είναι να ανταλλάσσουν το δικό τους αεριτζίδικο χρέος με κυβερνητικό αεριτζίδικο χρέος; Αυτό το μεταφυσικό ερώτημα προσδιορίζει την αφύσικη πλαστότητα της ανάπτυξης από το 2009. Το ότι δεν έχει ανακληθεί η (εσφαλμένη) πεποίθηση ότι είναι φυσικώς αδύνατο να πάρει κανείς κάτι από το τίποτε. Η χρηματιστηριακή αγορά είναι ο μεγάλος και δυνατός Μάγος του Οζ που μας λέει να μην δίνουμε σημασία στην φάρσα χρέους που λαμβάνει χώρα στο παρασκήνιο.
However, the expansion has been extraordinarily weak. It’s not clear that there has been any growth at all if you back out the debt necessary to produce what the government reports as growth. What is clear is that across developed country economies, each currency unit of debt is buying successively less growth and adding to an increasingly onerous debt burden.
Εν πάση περιπτώσει, η αληθινή ανάπτυξη ήταν εκπληκτικά μικρή. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν έχει υπάρξει η οποιαδήποτε ανάπτυξη αν αφαιρέσει κανείς το χρέος που χρειάζεται για την παραγωγή αυτού που η κυβέρνηση αποκαλεί «ανάπτυξη». Εκείνο που είναι ξεκάθαρο είναι πως διαμέσου των οικονομιών των ανεπτυγμένων χωρών, η κάθε νομισματική μονάδα χρέους αγοράζει διαδοχικά λιγότερη ανάπτυξη, μεγεθύνοντας ένα συνεχώς και πιο δυσβάσταχτο χρέος.
Is a mechanic who warns that if you don’t don’t replace an engine part your car will break down a broken clock, simply because it may not break down this month? Is a doctor who warned that if you didn’t stop drinking your liver will fail a broken clock if it hasn’t failed yet? Objectively analyzing economies and equity markets hooked on rising levels of debt that generate diminishing returns, the conclusion is inescapable: this can’t work.
Είναι άραγε «σπασμένο ρολόι» ο μηχανικός που σε προειδοποιεί πως αν δεν αλλάξεις το συγκεκριμένο εξάρτημα της μηχανής το αυτοκίνητο σου θα χαλάσει, απλά επειδή μπορεί να μην χαλάσει αυτό τον μήνα; Ή μήπως είναι «σπασμένο ρολόι» ο γιατρός που σε προειδοποίησε πως αν δεν σταματήσεις να πίνεις θα χάσεις το συκώτι σου, απλά επειδή ακόμα το έχεις; Αναλύοντας αντικειμενικά τις οικονομίες και τις χρηματιστηριακές αγορές που βασίζονται σε όλο και πιο αυξανόμενα επίπεδα χρέους με συνεχώς μειούμενες αποδόσεις, το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα είναι πως αυτό δεν μπορεί να πετύχει.
As the burden of debt becomes too much for the economy to bear, corporate profits slow and then vanish, creditors stuck with bad debt must write down assets values, and isolated credit brush fires merge and become a raging conflagration. We saw it in 2008 and 2009. Elevating the perspective beyond the last nine years, there are reasons to predict that this conflagration will be much worse, a once-in-many decades, perhaps a once-in-many centuries, disaster.
Όσο το βάρος του χρέους γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο για την οικονομία, μειώνονται μέχρι και εξανεμίζονται τα εταιρικά κέρδη, πιστωτές που βρίσκονται φορτωμένοι με επισφαλή χρέη αναγκάζονται να μειώσουν τις τιμές περιουσιακών στοιχείων, με αποτέλεσμα να ξεσπούν μεμονωμένες εστίες φωτιάς, οι οποίες εξελίσσονται σε μαινόμενες πυρκαγιές. Το διαπιστώσαμε το 2008 και 2009. Προεκτείνοντας τον ορίζοντα πέρα από τα 9 χρόνια, είναι λογική η πρόβλεψη ότι αυτές οι πυρκαγιές θα είναι κατά πολύ χειρότερες, κάτι σαν μια μοναδική καταστροφή που συμβαίνει κάθε μερικές δεκαετίες, ή καλύτερα κάθε μερικούς αιώνες.
There is more global debt, either absolutely or relative to global production, than there has ever been. All financial assets are debt or equity claims. Most income streams, financial assets, and real assets are pledged as sources of debt repayment. The global economy and asset values are inextricably interlinked in a vast morass of debt, unfunded liabilities, collateral claims, inexorably declining production and inexorably mounting debt service. It can’t work and when if fails, the question becomes how far financial markets and the economy fall. If they fall far enough, the last nine years will indeed seem like an evanescent flash.
Σήμερα υπάρχει περισσότερο παγκόσμιο χρέος, είτε κατ’ απόλυτο ή σχετικό τρόπο, ως προς την παγκόσμια παραγωγή. Όλα τα οικονομικά περιουσιακά στοιχεία είναι είτε χρέος, ή χρηματιστηριακές απαιτήσεις. Οι περισσότερες πηγές εισοδήματος, οικονομικά περιουσιακά στοιχεία και πραγματικά στοιχεία είναι δεσμευμένα έναντι της αποπληρωμής του χρέους. Η παγκόσμια οικονομία και τα περιουσιακά στοιχεία είναι όλα μαζί αδιαχώριστα συνδεδεμένα σ’ ένα απέραντο βούρκο χρέους, μη-χρηματοδοτούμενων υποχρεώσεων, εγγυητικών απαιτήσεων, αδυσώπητα μειωμένης παραγωγής και δυσβάσταχτα διογκούμενης εξυπηρέτησης του χρέους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πετύχει και όταν καταρρεύσει, το ερώτημα θα είναι πόσο κάτω θα πέσουν οι αγορές και η οικονομία. Αν κατακρημνιστούν, τα τελευταία 9 χρόνια θα φαντάζουν όντως σαν μια φευγαλέα αναλαμπή.
Today’s debt superstructure is built on the gradual separation of the dollar from its gold backing since 1913, when the Federal Reserve was established, to 1971, when Nixon abandoned the last vestiges of the gold standard. Central banking is a something for nothing proposition. The impending crash may well wipe out much of the ostensible something that rests on that foundation of nothing. Financial market technicians use the term “correct back” to denote the time when a market was last at a level to which that market has fallen. Markets and the economy may “correct back” to at least 1913, and the correction could extend even farther back than that.
Η τεχνοδομή του χρέους σήμερα βασίζεται στο σταδιακό διαχωρισμό του δολαρίου από το αντίκρισμα του σε χρυσό από το 1913, όταν ιδρύθηκε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (FED), μέχρι το 1971, όταν ο Νίξον εγκατέλειψε και τα τελευταία απομεινάρια του Χρυσού Κανόνα. Η πρακτική των κεντρικών τραπεζών βασίζεται σε μια αντίληψη που θέλει να παίρνει κάτι από το τίποτε. Η επικείμενη κατάρρευση θα εξαφανίσει μέγα μέρος του φαινομενικού κάτι που βασίζεται πάνω στο τίποτε. Οι οικονομολόγοι (χειριστές της οικονομίας) χρησιμοποιούν τον όρο «διόρθωση στο περασμένο» για να υποδηλώσουν το σημείο που βρισκόταν η αγορά την τελευταία φορά πριν πέσει. Οι αγορές και η οικονομία μπορεί να διορθωθούν πίσω τουλάχιστον στο 1913 και η διόρθωση μπορεί να επεκταθεί ακόμα και πιο πίσω.
The US’s peak economic growth was during the period between the Civil War and World War I. Growth has been in an irregular downtrend ever since as steady dollar depreciation and the growth of debt after 1913 have exacted their inevitable economic toll. During the gold standard era, there was a gentle deflation due to increased productivity and something close to laissez-faire capitalism. Nowadays only “fringe” elements endorse the gold standard, productivity-caused deflation, or capitalism, and even more fundamental ideas are under attack.
Η μέγιστη οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ ήταν κατά την περίοδο μεταξύ του Εμφυλίου Πολέμου και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανάπτυξη από τότε βρίσκεται σε μια ακανόνιστη τάση προς τα κάτω, σαν το αναπόφευκτο τίμημα της συνεχούς υποτίμησης του δολαρίου και της αύξησης του χρέους από το 1913 και μετά. Κατά την διάρκεια της εποχής του Χρυσού Κανόνα, υπήρχε ένας ελαφρύς αποπληθωρισμός (ξεφούσκωμα) λόγω της αύξησης της παραγωγικότητας και ένα είδος ελεύθερου καπιταλισμού (laissez-faire). Σήμερα, μόνο «περιθωριακά» στοιχεία προσυπογράφουν τον Χρυσό Κανόνα, τον αποπληθωρισμό λόγω παραγωγικότητας, ή τον ελεύθερο καπιταλισμό, μέχρι του σημείου να βρίσκονται υπό επίθεση ακόμα και πιο θεμελιώδεις βασικές αρχές.
Because government is institutionalized violence, war is the oldest statist institution. What followed World War I can only be described as massive intellectual default. There was no recoil from state-sponsored carnage and the state after the world’s then deadliest war. There was no reexamination of its premises and practices, no calls for somehow limiting this deadly institution, and no reaffirmation of freedom and individual rights.
Επειδή οι κυβερνήσεις είναι θεσμική βία, ο πόλεμος αποτελεί τον πιο παλιό τους θεσμό. Αυτό που ακολούθησε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να περιγραφεί σαν μια μαζική αποτυχία της διανόησης. Δεν υπήρξε διαχωρισμός της θέσης της διανόησης από το κρατικά χρηματοδοτούμενο μακελειό (του πολέμου) κι αυτό το ίδιο το κράτος μετά από τον πλέον θανατηφόρο πόλεμο της ανθρωπότητας. Δεν υπήρξε επανεξέταση της κρατικής λογικής και των πρακτικών της, καμιά έκκληση για τον κάποιο περιορισμό αυτού του ανθρωποκτόνου θεσμού (του κράτους) και καμία επαναβεβαίωση της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων.
The intellectuals went the other way. They hailed Marxism, socialism, welfare statism, the income tax, central banking, and virtually anything else that increased the size and power of governments. They deplored pesky notions of individual rights, ordered liberty, and constrained government tracing their roots back to the American Revolution, the Enlightenment, the Renaissance, and ancient Greece. Such impractical precepts impeded their vision of rule by self-appointed elites who supposedly knew and protected the “common good” better than the commoners they were to rule. The cherry on this statist sundae would be global governance.
The world’s deadliest war and the introduction of weapons that could destroy humanity only twenty-seven years after the World War I armistice didn’t slow this intellectual freight train.
Οι διανοούμενοι ακολούθησαν άλλη πορεία. Χαιρέτησαν τον Μαρξισμό, τον σοσιαλισμό, την κρατική πρόνοια, τον φόρο εισοδήματος, τις κεντρικές τράπεζες και σχεδόν οτιδήποτε άλλο αύξανε το μέγεθος και την ισχύ των κυβερνήσεων. Αποδοκίμαζαν ενοχλητικές έννοιες περί ατομικών δικαιωμάτων, του δικαιώματος της ελευθερίας, και περιόρισαν την κυβέρνηση στην ανίχνευση των ριζών όλων αυτών των εννοιών (θεωριών) πίσω στην Αμερικανική Επανάσταση, τον Διαφωτισμό, την Αναγέννηση και την αρχαία Ελλάδα. Αυτές οι ανεδαφικές πεποιθήσεις επέτρεψαν σε αυτό-ανακηρυσσόμενες Ελίτ – οι οποίες υποτίθεται ήξεραν καλύτερα και προστάτευαν καλύτερα από τους απλούς πολίτες το κοινό καλό - να καταστρέψουν το όραμα διακυβέρνησής των απλών ανθρώπων. Το κερασάκι στην τούρτα θα ήταν η παγκόσμια διακυβέρνηση. Ο πλέον θανατηφόρος πόλεμος της ανθρωπότητας και η εισαγωγή όπλων που θα μπορούσαν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα μόλις 27 χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επηρέασε ποσώς αυτή την διανοητική κατρακύλα.
Somehow tens of millions dead and a world in ruins thanks to the depredations of its governments was an argument for still more government and the United Nations,the camel’s nose under the tent for global government. There was nary a peep of protest from the intellectual mainstream, most of which became servants of the state. Only a few rebelled, and they were ignored, snubbed, marginalized, maligned, threatened, and exiled until they repented.
Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, οι δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και ένας κόσμος ερειπίων εξ’ αιτίας των επιδρομικών ενεργειών των κυβερνήσεων του κόσμου απετέλεσαν επιχείρημα για ακόμα περισσότερο κρατισμό (διακυβέρνηση), καθώς και τη δημιουργία του ΟΗΕ, που είναι το πρόσχημα για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Δεν υπήρξε ίχνος διαμαρτυρίας από την διανόηση, που μπήκε μάλλον στην υπηρεσία του κράτους. Ελάχιστοι επαναστάτησαν, αλλά αγνοήθηκαν, περιφρονήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, διαβλήθηκαν, απειλήθηκαν και εξορίστηκαν μέχρι να μετανοήσουν.
As the intellectuals sow we all reap: a world on the cusp of its worst financial crisis and quite possibly wars that could annihilate humanity. Faced with the irrefutable death and destruction wrought by statism over the 100 years, statist intellectuals no longer pretend their schemes will lead to a better world. Instead, they denigrate the reason, applied logic, intellectual rigor, initiative, hard work, science, technology, contract and property rights, markets, and voluntary exchange that accounts for what value that remains in this world. Their vision offers less than nihilism and promises to destroy that residual value. The world will reflect the chaos, panic, and blind hatred that fills their heads. If that sounds too dire, just listen to their vacuous intellectual progeny on most college campuses.
Καθώς οι διανοούμενοι σπέρνουν, όλοι εμείς θερίζουμε ένα κόσμο στο χείλος της χειρότερης οικονομικής του κρίσης και πολύ πιθανόν πολέμους που θα μπορούσαν να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα. Αντιμέτωποι με τον αδιαμφισβήτητο θάνατο και την καταστροφή που προκαλεί ο κρατισμός για πάνω από 100 χρόνια, οι κρατικοί διανοούμενοι έπαυσαν να ισχυρίζονται πλέον ότι οι εισηγήσεις τους θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Αντί αυτού, υποτιμούν τον λόγο, την εφαρμοσμένη λογική, τη διανοητική βάση, την πρωτοβουλία, την σκληρή εργασία,, την επιστήμη, την τεχνολογία, τα συμβεβλημένα και ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τις αγορές και την αυθόρμητη συναλλαγή που αντιστοιχεί σε όποια αξία παραμένει ακόμα σ’ αυτό τον κόσμο. Το «όραμά» τους προσφέρει κάτι λιγότερο από τον μηδενισμό και υπόσχεται να καταστρέψει την όποια παραμένουσα αξία. Ο κόσμος δεν μπορεί παρά να αντικατοπτρίσει το χάος, τον πανικό και το τυφλό μίσος (φανατισμό) που γεμίζει τις κεφαλές τους. Αν αυτό ακούγεται φρικτό, το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι να ακούσει την κουφιοκέφαλη διανοητική τους διαδοχή στις πανεπιστημιουπόλεις.
If their “vision” triumphs and the values that made civilization civilized are discarded, humanity could “correct” back to Stone Age barbarism. The broken clocks’ minute is upon us. Unfortunately, it may well last many hours.
Αν το όραμά τους θριαμβεύσει και αχρηστευτούν οι αξίες που εκπολίτισαν τον πολιτισμό, τότε η ανθρωπότητα θα μπορούσε να «διορθώσει» πίσω μέχρι και τη βαρβαρότητα της λίθινης εποχής. Το λεπτό του σπασμένου ρολογιού είναι εφ’ ημών. Δυστυχώς, μπορεί να διαρκέσει πολλές ώρες (μια αιωνιότητα).
Original Article at: https://www.zerohedge.com/news/2018-11-19/humanitys-broken-clocks-correcting-back-stone-age-barbarism
Translated from English to Greek by Chris Pierides
Κατεβάστε το άρθρο
